Παρένθεση νο. 001

«Με τι ασχολείσαι ρε συ στο ιστολόγιό σου; Εδώ γίνεται χαμός…» Παρατήρησε ένας φίλος και σύντροφος, σχετικά με την «θεματολογία» μου. Του συνέστησα να κάνει υπομονή. Αλλά σήμερα διαπίστωσα εγώ ότι δεν μπορώ να κάνω υπομονή.

Υπάρχουν τρία πράγματα που για μια σειρά από λόγους –και πολιτικούς και προσωπικούς ίσως- έχω έρθει σε ρήξη εδώ και πολύ, πολύ καιρό. Τρία πράγματα προφανώς αλληλένδετα, προφανώς αλληλοταιζόμενα, προφανώς αλληλέγγυα το ένα στο άλλο.

Το πρώτο είναι η λογική της θυματοποίησης. Ότι είμαστε θύματα… Δε θα αναλύσω αυτή την λογική που κρατάει από το «Επέσατε θύματα αδέλφια εσείς…» και φτάνει μέχρι την πλήρη θυματοποίηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων σε αυτό τον τόπο. Θα πω μόνο το εξής: βασίζεται στον μαρξιστικό ντετερμινισμό και σε μία ημισυνειδητή απαίτηση να πέσει ο κομμουνισμός από τον ουρανό. Επίσης, βασίζεται σε πολιτιστικά αποθέματα χριστιανικής φύσεως και τέλος έχει εκσυγχρονιστεί με την τακτική του να «δείξουμε το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας». Εδώ ιδανικά, θα άνοιγε μια τεράστια παρένθεση με τις επιπτώσεις αυτών των αντιλήψεων στα δικά μας. Αλλά δε ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο. Δείτε γύρω σας, εκεί είναι οι επιπτώσεις. Θύμα αγαπητοί μου, είναι το λαγουδάκι που χοροπηδάει στις φτέρες και το κοπανάει ο κυνηγός, θύμα είναι το μοσχαράκι που τρώει την πρασινάδα του (αν είναι τυχερό) και το κοπανάνε στην κεφαλή, θύμα είσαι άμα πας να περάσεις στο δρόμο και σε πατήσει νταλίκα, θύμα είσαι άμα πίνεις τον καφέ σου και σου πέσει πιάνο στο κεφάλι. Δεν είσαι θύμα άμα κατέβεις στη διαδήλωση και φας ξύλο και δακρυγόνα. Εκεί είσαι αγωνιζόμενο υποκείμενο. Έχεις πάψει να αφήνεις μοιρολατρικά τα πράγματα στην τύχη ή στην ψήφο και έχεις βγεις να διαμαρτυρηθείς, έχεις βγει να δράσεις, έχεις υψώσει το ανάστημα σου.

Το δεύτερο πράγμα είναι η ανελιξία. Το να έχεις μάθει να κάνεις τα πράγματα με έναν τρόπο και να μην μπορείς, να μη θες να κάνεις το ίδιο διαφορετικά. Πως να το πω. Σα να κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο και να περιμένεις να πέσει ο τοίχος. Πάνε πάρε μια μπουλντόζα, πάνε πάρε μια βαριοπούλα, πήδα από πάνω, σκάψε από κάτω, βρες 50 άτομα και πέστε πάνω με δύναμη. Κάνε κάτι άλλο, τη στιγμή που αυτό που κάνεις δεν φέρνει τα αποτελέσματα που θέλεις. ‘Ντάξει, καταλαβαίνω ότι ο τοίχος θα έπρεπε να πέσει μόνος του, επειδή ο παππούς σου ήταν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (Μελιγαλάς), καταλαβαίνω ότι είσαι ο σούπερ ντούπερ αναρχικός που τρώει μόνος του 5 διμοιρίες και μετά ρεύεται να τον ακούσουν από το Γκύζη μέχρι το Θησείο, τον Κεραμεικό και το σταθμό Λαρίσης αλλά ξέρεις κάτι; Ο τοίχος δεν πέφτει. Πρέπει να λερώσεις τα χέρια σου, να μάθεις να σκαρφαλώνεις, να μάθεις να μιλάς για να βρεθείς με άλλους πενήντα, να κάνεις το σκατό σου παξιμάδι για να πάρεις μια βαριοπούλα. Και ξέρεις τι; Βαριέσαι. Το μεγαλύτερο σου επίτευγμα είναι ότι είσαι ήδη αναρχικός ή κομμουνιστής, ότι είσαι στην τάδε κατάληψη ή στη δείνα γαμάτη εξωκοινοβουλευτική οργάνωση της αριστεράς. Και αρνείσαι, να κάνεις κάτι άλλο. Από την πολιτική σου επιλογή απορρέουν όλα τα δίκαια που η πραγματικότητα Κ Α Λ Ε Ι Τ Α Ι να εκπληρώσει. Συγγνώμη. Δε θα πάρω. Αντίο.

Το τρίτο πράγμα είναι η γκρίνια και η μιζέρια, η κατήφεια και η μοιρολατρία, η –πως αλλιώς να το θέσω- η θυματοποιημένη διαμαρτυρία προς το σύμπαν προκειμένου αυτό να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις μας με τον λιγότερο για εμάς κόπο.

Και εδώ τα παίρνω στο κρανίο.

Άγρια όμως.

Οι Wobblies τρώγανε ξύλο, σαπίζανε στις φυλακές, ταξίδευαν μια ήπειρο πάνω κάτω για μερικά μεροκάματα, κόβανε δέντρα με πριόνια, σκάβανε στα ανθρακωρυχεία, κοιμόντουσαν στις ερημιές, δολοφονούνταν κατά δεκάδες, σφύριζαν γύρω τους οι σφαίρες, τους έφτυνε όλη η «καλή κοινωνία» και όλες οι θρησκείες του κόσμου, τους κυνηγούσαν οι μπάτσοι, οι μπράβοι, ο στρατός, οι Πίνκερτον, βγαίνανε οικογενειάρχες και βαράγανε ντουφεκιές στον αέρα έτσι και περνάγανε έξω από την ιδιοκτησία τους ή τους κλέβανε κάνα ροδάκινο, τους κράζανε οι συνδικαλιστές, του απέλυαν τα αφεντικά, δεν είχαν να ταΐσουν όχι τα παιδιά τους αλλά ούτε τους ίδιους τους τους εαυτούς. Αλλά ξέρεις τι; Τραγουδάγανε. Όπου βρισκόταν και όπου στεκόταν αρχίζαν το τραγούδι. Στις φυλακές και στα τραίνα, στα δάση που στήνανε καταυλισμούς, στις φυτείες και στα ορυχεία. Τραγουδάγανε. Και δεν κλαίγανε τη μάνα τους και τον πατέρα τους. Λέγανε το Solidarity forever, τραγουδάγανε το Workingmen unite, κοροϊδεύανε τους παπάδες με το Pie in the sky, φλερτάρανε με το Rebel girl, τα χώνανε στην βλακεία και στην ηλιθιότητα με το Mr Block, κάνανε χάζι (άμα δεν τους σπάγανε το κεφάλι) τους απεργοσπάστες με το Casey Jones the union scab. Και ξέρεις γιατί το κάνανε αυτό; Επειδή αγωνιζόταν, επειδή δεν ήταν πια θύματα, επειδή λέρωναν τα χέρια τους, επειδή στεκόντουσαν ο ένας δίπλα στον άλλο και όχι ένας καυχιόταν στον άλλον. Αυτοί οι βρώμικοι, οι αγράμματοι, οι εργάτες, οι λούμπεν με την πιο υψηλή κουλτούρα έφτιαξαν το μεγαλύτερο επίτευγμα της εργατικής τάξης από γεννησιμιού της. Εσύ κάτσε να κλαίς τη μάνα σου τώρα στο twitter, το facebook και το indymedia.

Οι μαύροι, μέχρι πριν 150 χρόνια ήταν δούλοι. Δούλοι και σκλάβοι. Ξέρεις τι σημαίνει σκλάβος; Όχι δεν ξέρεις. Ξέρεις τι σημαίνει να μην θεωρείσαι άνθρωπος; Και όχι από μαλάκες τύπου Γερμένη, αλλά από την επιστημονική κοινότητα, από την εκκλησία, από το εκπαιδευτικό σύστημα, από τα αφεντικά σου, από όλους τους πολιτειακούς θεσμούς από μία ολόκληρη κοινωνία εν τέλει; Έχεις βρεθεί ποτέ στο έλεος του αφέντη; Έχουν λυντσάρει το γείτονα σου επειδή κοίταξε τον κώλο λευκής; Έχεις δει να μπουκάρουν και να σου καίνε το σπίτι; Έχεις δουλέψει 14 ώρες για ένα πιάτο φαί κυριολεκτικά;  Όχι. Ούτε και ‘γω φυσικά. Αυτοί λοιπόν, σε αυτές τις συνθήκες, με αυτό το κυνήγι με αυτό το τρέξιμο ξέρεις τι κάνανε μεγάλε; Τραγουδάγανε. Στάθηκαν πάνω και επί της πραγματικότητας τους, την πολέμησαν, ματώσανε, φτύσανε αίμα, κυνηγήθηκαν, σφάχτηκαν και φυλακίστηκαν. Από αυτά τα έγκατα της γης βγήκε η Billie Holiday, o John Coltrane, o Lead Belly, η Bessie Smith, o Oscar Brown Jr., o Charles  Mingus. Με το τραγούδι και τη μουσική. Πρόσεξε μαρξιστή μου: το επικοδόμημα έτσι; Κάτι που δεν σου γέμιζε το στομάχι αλλά που σε έκανε να μη σε νοιάζει και να σε μαθαίνει ακριβώς πως να το γεμίσεις το έρμο.

Όχι. Δε λέω ότι υπήρχαν και χειρότερα και σταμάτα να κλαίς και να γκρινιάζεις γιατί τα παιδιά στην αφρική κλπ και όχι δε σε λέω καλομαθημένο δυτικό και όχι δε σε λέω ανίκανο. Απλά σου λέω ότι κομμάτια της εργατικής τάξης σε χειρότερες συνθήκες, με χειρότερους όρους, σε πιο ζόρικες καταστάσεις αυτά που πέτυχαν, αυτά που κέρδισαν, αυτά που δημιούργησαν δεν τα δημιούργησαν κοπανώντας το κεφάλι τους στον τοίχο και δεν τα δημιούργησαν κλαίγοντας τη μάνα τους. Τα δημιούργησαν αγωνιζόμενα.

Σταματάω εδώ. Στάματα να γκρινιάζεις. Σταμάτα να κλαις ή άμα είναι να το κάνεις βρες και άλλους. Σταμάτα ζητάς και διεκδίκησε, σταμάτα να απευθύνεσαι σε ανώτερες δυνάμεις θεών, κρατών και καναλαρχών και πολυεθνικών οργανισμών. Όλη η δύναμη του κόσμου είναι στα χέρια σου και στη φωνή σου… Πάντα εκεί ήταν και πάντα εκεί θα είναι…

Tagged: μαύρη μουσική, wobblies