Ε, σήμερα νομίζω θα μπορούσε να τον δει ο καθένας. Ή τέλος πάντων όσοι και όσες μπορούσαν (ή τολμούσαν) να κοιτάξουν ψηλά και ενάντια σε έναν ουρανό που έριχνε αυτό που είχε να ρίξει. Σε έναν ουρανό που είχε απλά το ύφος ενός ανθρώπου που κάνει απλά τη δουλειά του.
Η δουλειά του ήταν εξαιρετικά απλή. Περπάταγε στις γωνίες των κτηρίων της πόλης, μάζευε όσες σταγόνες δεν έπεφταν στο έδαφος και φρόντιζε να ακολουθήσουν την σωστή τους διαδρομή και όχι να κάνουνε ηλίθιες και άχρηστες λιμνούνες στις ταράτσες. Φόραγε ένα δίασημο αδιάβροχο σκισμένο βέβαια στον ώμο, αλλά έτσι και αλλιώς δεν είχε σημασία γιατί η βροχή δεν έχει σημασία.
Και έτσι κύλησε που λέτε αυτή η δύσκολη μέρα. Αυτός τη δουλειά του και εγώ τη δική μου. Όταν λούφαρα έβγαινα έξω να καπνίσω και κοίταζα ψηλά. Δε μου έδινε σημασία ή έτσι νόμισα.
Κάπου κει λοιπόν, σε ένα από τα μάλλον τελευταία τσιγάρα λούφας και ενώ κουρασμένος απο την αδιαφορία και τη μέρα, αδιαφορώ πλήρως για την ύπαρξη του, προσγειώνεται δίπλα μου, ακριβώς όπως κάνουνε οι υπερήρωες στις ταινίες και πριν καν τον πάρω χαμπάρι αρχίζει να ψιθυρίζει ακριβώς μέσα στο αυτί μου:
«Ξέρεις από πρώτο χέρι νέε μου ότι το χάος και η τάξη δεν είναι παρά ακριβώς το ίδιο νόμισμα, το οποίο παρόλο που δεν έχει κορώνα ή γράμματα εσύ επιμένεις ενόσω αυτό στριφογυρνά να διαλέγεις πότε τη μια και πότε την άλλη του πλευρά. Νομίζεις ότι το πρόβλημα είναι ότι δεν αποφασίζεις, νομίζεις ότι το πρόβλημα είναι ότι δεν σταματά να γύρίζει, και τώρα που σου αποκάλυψα και αυτή την αλήθεια νομίζεις ότι το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις δύο όψεις ενός νομίσματος που στριφογυρνά συνεχώς ακριβώς όπως και το στοίχημα σου. Αλλά φυσικά κάνεις λάθος.»
«Οπ, ρε φίλε… για διαφώτισε μας λοιπόν.» Ανταπάντησα εγώ όλο υφάκι…
«Αρχηγέ, η απάντηση είναι ότι κάθε σταγόνα που έπεσε σήμερα σε αυτή την πόλη, είχε έναν σαφή και ξεκάθαρο σκοπό.»
Пролет Καλτ 
Ωραίο